Aan de hand van een ziektegeschiedenis worden drie hypotheses geformuleerd:
1. leiderschap is niet ieders werk;
2. de leider dient niet alleen opgewassen te zijn tegen eenzaamheid, maar daar ook
een zeker genoegen in te scheppen;
3. de leiding van een psychotherapeutische kliniek berust bij voorkeur bij een meerhoofdige directie.
Aan deze hypotheses worden enkele beschouwingen gewijd, waarbij onder andere wordt verwezen naar de ideeen van Winnicott over het vermogen om alleen te zijn. Voorts wordt een poging gewaagd om leiderschap in het psychotherapeutische begrippenkader te beschrijven. De hypotheses worden bevestigd.