De vorm van een boek bepaalt mede het beoogde gebruik. Bij de serie Oxford Specialist Handbooks heeft men gekozen voor een boek dat vanuit een doktersjas opgediept kan worden. Het formaat (18,5 bij 10,5 cm), de plastic kaft en de hoofdstukindeling op de achterzijde maken het geschikt om veel door de handen van de raadplegende dokter te gaan. Recent werd in dit tijdschrift een ander boek uit de serie beschreven over spoedeisende psychiatrie (2009, p. 460). Evenals in die uitgave zetten de vorm en de staccato tekstvoering de gebruiker makkelijk op het verkeerde been. Als de nood aan de man of vrouw is, zal dit boekje u niet uit de brand helpen. Het voorwoord helpt: het boek is bedoeld om meer professionals te informeren over de kinderen jeugdpsychiatrie. Eerst wordt ingegaan op de achtergrond van classificaties en de normale en abnormale ontwikkeling van het kind. De hoofdstukken hierna hebben een klassieke opbouw en volgen de psychiatrische ziektebeelden. Het boek sluit af met algemenere onderwerpen zoals juridische aspecten en management. Per onderwerp worden voornamelijk puntsgewijs etiologie, diagnostiek en behandeling beschreven, soms met zinvolle schema's. Voor de medicus practicus is dit een grote hoeveelheid toepasbare wijsheid op zakformaat. De benadering van onze Britse collega's is natuurlijk zeer gedegen en veel worden de richtlijnen van het National Institute for Health and Clinical Excellence (nice) aangehaald. Echter, als u hoopt iets te vinden over zaken waar u snel over geïnformeerd moet zijn en niet naar een gewoon boek kunt lopen ter overpeinzing, dan grijpt u mis. Geen hoofdstuk over het delier, geen informatie over het serotonerge syndroom of andere problemen. Het hoofdstuk over opzettelijke zelfbeschadiging (deliberate self harm) geeft weinig sturing aan wat besproken en gedaan moet worden tijdens het consult en waar de overwegingen voor verdere begeleiding liggen. Ook mis ik aanwijzingen over controles bij en bijwerkingen van psychofarmaca. Voor psychiaters, maar zeker ook voor collega's die minder ervaring met psychofarmaca hebben, vind ik dat een zakboek hierin moet voorzien. Kortom, het boek geeft over een aantal onderwerpen van de kinder- en jeugdpsychiatrie op een knappe wijze snel overzicht. Het is echter niet een boek om in de jas mee te nemen, daarvoor mist het te veel. Naar mijn idee is een pda veel geschikter om in de jas mee te voeren en zijn geplastificeerde zakboeken uit de tijd. Nog een Engelse traditie?

A.C. Theil