achtergrond Sinds 1970 kunnen in Nederland gedwongen, acute opnames in de psychiatrie alleen plaatsvinden bij gevaar voor de betrokkene zelf en/of zijn omgeving. Het 'bestwil'- argument is sinds 1982 ook voor de gedwongen opname met machtiging komen te vervallen en zo uit de wet verdwenen.
doel In dit onderzoek werd de vraag onderzocht of het onderscheid tussen de twee criteria, gevaar voor zichzelf en/of de omgeving en bestwil, in de klinische praktijk wel zo makkelijk te maken is voor een psychiatrische opname.
methode Er werden twee steekproeven van zestig casussen getrokken uit het gegevensbestand van gedwongen opnames van de Amsterdamse Crisisdienst: een uit het jaar 1970 en een uit het jaar 1985. Ze werden aan een panel van zes psychiaters voorgelegd met de vraag aan te geven of bij elke casus sprake was van gevaar voor zichzelf of de omgeving, of opname voor eigen bestwil, of een combinatie van beide.
resultaten Vaak was er sprake van een combinatie van gevaar voor zichzelf en/of de omgeving, maar ook opname-indicatie voor eigen bestwil.
conclusies Hieruit werd geconcludeerd dat deze elementen twee onlosmakelijke onderdelen vormen van één klinische realiteit.