Het ethische beginsel van respect voor de autonomie van de patiënt heeft een belangrijke plaats verworven in de psychiatrische hulpverlening. Binnen het dominante rechtendiscours wordt dit autonomiebeginsel eenzijdig ingevuld vanuit een negatief vrijheidsconcept: het vrijwaren van het individu van ongewenste bemoeienis. Tegenover deze invulling van het autonomiebeginsel worden een aantal alternatieve benaderingen uitgewerkt. Kenmerkend voor deze benaderingen is dat zij een bredere en rijkere invulling aan het autonomiebeginsel geven. De implicaties van de verschillende benaderingen voor de klinische praktijk worden aan de hand van een casus geïllustreerd.