De afgelopen jaren zijn diverse Engelstalige boeken verschenen over het meten van psychopathologie en in het bijzonder over het gebruik van meetinstrumenten daarbij. Twee van deze boeken zijn uitgegeven door de American Psychiatric Association. Het eerste en meest omvangrijke van de twee, onder redactie van Rush e.a. (American Psychiatric Association 2000), is een naslagwerk waarin allerlei denkbare meetinstrumenten worden besproken en deels ook integraal (in de vorm van een cd-rom) zijn opgenomen. Het tweede, onder redactie van Ishak e.a. (2002), geeft een zeer goed inzicht in wanneer en hoe gebruik te maken van meetinstrumenten en in hoe tussen meetinstrumenten te kiezen bij de beoordeling van de diverse syndromen en ook van diverse algemene aspecten zoals kwaliteit van leven.

Het hier besproken boek is van Engelse auteurs. Het is wat breder van opzet, maar ook meer globaal en daardoor minder handig als een naslagwerk dan de hierboven genoemde boeken uit de vs. In het eerste hoofdstuk wordt besproken wat psychopathologie en classificatie inhouden.

In hoofdstuk 2 komen de diverse symptomen aan de orde, maar minder gedegen en minder uitgebreid dan in het uitstekende Nederlandse boek van Hengeveld & Schudel (1997). Hoofdstuk 3 bespreekt de twee bekendste classificatiesystemen (dsm en icd): meer een historisch overzicht dan voor de lezer nuttige klinische informatie. Hoofdstuk 4 legt uit wat verstaan wordt onder validiteit en betrouwbaarheid. Vervolgens komen in de hoofdstukken 5 tot 9 onder meer diverse diagnostische interviews, beoordelingsschalen, alsmede de toepassing daarvan bij speciale groepen en bij persoonlijkheidsstoornissen aan de orde. Helaas biedt het boek over al deze instrumenten weinig concrete informatie.

Samenvattend: het boek is niet erg nuttig. Als naslagwerk acht ik de twee genoemde boeken uit de vs veel zinvoller, en als introductie in de psychiatrische diagnostiek geef ik de voorkeur aan het boek van Hengeveld & Schudel.

W.A. Nolen