De toenemende nadruk op registratie van problematiek in de kinder- en jeugd-ggzvraagt om heldere diagnostische begrippen en betrouwbare methoden. Hiertoe wordt onder meer gebruikgemaakt van het classificatiesysteem dat is vervat in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (dsm). Om het classificeren betrouwbaarder te doen verlopen, zijn diverse gestructureerde interviews ontwikkeld. Deze hebben slechts in geringe mate hun weg gevonden naar de klinische praktijk. In dit artikel worden de bekendste van deze instrumenten op belangrijke kenmerken met elkaar vergeleken. Aldus wordt getracht hun mogelijkheden en hun beperkingen voor klinisch gebruik in kaart te brengen, tegen de achtergrond van beleidsmatige ontwikkelingen in de zorgsector.