In de (Nederlandse)Wet op de geneeskundige-behandelingsovereenkomst fungeert wilsbekwaamheid als een centraal concept. Bij het operationaliseren daarvan is het de vraag hoe criteria te formuleren die niet alleen juridisch geldig zijn, maar tevens zinvol voor de alledaagse hulpverleningspraktijk. Twee pogingen hiertoe vanuit theorie die haar oorsprong heeft in de gezondheidszorg, worden besproken, te weten de glijdende schaal en het gebruik van therapeutische modellen. Ook wordt aandacht geschonken aan de risico 's die een overmatige aandacht voor het wilsbekwaamheidsbegrip en de roep om criteria met zich meebrengen.