In dit artikel wordt betoogd dat onderzoek en behandeling in de psychiatrische praktijk hun startpunt zouden moeten vinden in de subjectiviteit van de patiënt. In een korte schets wordt een pleidooi gehouden voor `subjectiviteit' als wetenschappelijk onderzoekbaar object. De diagnostische constructies van deskundigen worden waardevoller als ze mede betrekking hebben op de constructies die patiënten van hun leven maken. Het proces van wetenschappelijke kennisverwerving begint bij het verkrijgen van unieke teksten van patiënten (idiografie). Het eindigt met een analyse van sturingskarakteristieken die aan deze teksten te onderkennen zijn (nomothese). Aanvaarding van dit standpunt zal leiden tot een alternatief voor de klassieke werkwijze zoals die met vragenlijsten. Een voor dit doel ontwikkelde methode wordt toegelicht mede aan de hand van een aantal voorbeelden uit de klinisch-psychiatrische praktijk.