De psychologie doet met haar natuurwetenschappelijke methode geen recht aan haar `object' van studie. Ze voldoet niet aan de eis van de wetenschap dat zij werkt in overeenstemming met de aard van haar object. De fenomenologie die hier wel ruimte aan geeft, is niet alleen de meest geëigende methode voor de psychologie, maar gaat feitelijk aan alle wetenschap vooraf. Als we ons beperken tot de psychoanalytische situatie wordt duidelijk dat het fenomeen mens een talig, een interpreterend wezen is. De psychoanalyticus duidt het verhaal dat de analysand hem vertelt. Hij zoekt naar verbanden en stelt daarbij hypothesen op die hij in de analyse toetst. Oogmerk is het speuren naar zin. En het is nu precies deze zin, de essentie van het bestudeerde object, die in de natuurwetenschappelijke methode niet zichtbaar gemaakt kan worden.