De ziektegeschiedenis van een patiënte met een postconcentratiekampsyndroom wordt besproken. De diagnose werd te laat gesteld en de aanvankelijk begonnen psychotherapie moest veranderd worden in een sociotherapeutische benadering. Een korte theoretische beschouwing wordt gegeven over de mogelijkheid, dat grootsheidsfantasieën een rol spelen in de verdediging tegen de stress van de concentratiekampervaringen.