achtergrond De psychiatrie is in deze tijd van transities en bezuinigingen op zoek naar een heroriëntering. Wij bepleiten een herwaardering van contextuele psychiatrie. We beperken ons daarbij tot de positie van naastbetrokkenen, met name gezien de politieke keuze ‘meer oplossen in eigen kring’. Dat zet naastbetrokkenen, die vaak al overbelast zijn, nog meer onder druk als zij niet ondersteund worden.
doel Analyse van oorzaken van beperkte invloed van een systeemvisie binnen de psychiatrie. Aanbevelingen doen voor een herwaardering van contextuele psychiatrie, in het bijzonder ten behoeve van de dialoog in de triade professional-patiënt-naastbetrokkenen.
methode Kwalitatieve review, analyse, beschouwing en aanbevelingen.
resultaten Naastbetrokkenen voelen zich nog te weinig gezien en gehoord. Professionals voelen zich vaak oncomfortabel in het systematisch aangaan van gesprekken in de genoemde triade. Zij kunnen moeilijk overweg met loyaliteitskwesties, ‘multipartijdigheid’ en verschuilen zich achter privacywetgeving. Er zijn voldoende argumenten voor het integreren van een systeemvisie binnen de reguliere psychiatrische praktijk.
conclusie Naastbetrokkenen zijn essentiële partners wat betreft informatieverstrekking en het ondersteunen van veranderingsprocessen. Zij verdienen ondersteuning om (verdere) overbelasting te voorkomen. Wij bepleiten een hereniging tussen ‘psychiatrie’, ‘familiebeleid’ en ‘systeemtherapie’, een betere samenwerking tussen NVvP en nvrg, en aanvullingen in opleidingen.