Aan de hand van het werk van arts en filosoof Georges Canguilhem (1904-1995) wordt het onderscheid tussen normaal en pathologisch besproken. Canguilhem laat zien dat dit onderscheid niet op biologisch of statistisch niveau te maken is. De essentie van het pathologische blijkt irreduceerbaar kwalitatief, waarbij persoonlijk lijden, disfunctioneren en beperkingen, vanuit een onvermogen tot flexibel en creatief veranderen en aanpassen, centraal staan. Bovendien laat Canguilhem zien dat een biologische, psychologische of gedragsafwijking nooit los staat van de ervaring en waardering van het gehele individu van zijn toestand in een bepaalde context. Enkele implicaties van zijn werk voor de psychiatrie worden besproken.