De gevaarscriteria maatschappelijke teloorgang en zelfverwaarlozing zijn in de Wet bijzondere opnemingen psychiatrische ziekenhuizen niet duidelijk omschreven. Uit de casussen van twee patiënten blijkt hoe psychiaters en rechters deze gevaarscriteria verschillend interpreteren, afhankelijk van hun opvattingen. Hierdoor ontstaat rechtsongelijkheid op basis van persoonlijke voorkeuren; daarom is een betere definitie van deze gevaarscriteria gewenst.