achtergrond Bij de evaluatie van de 'Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen' is nog nauwelijks aandacht besteed aan de voor- en nazorg rond een inbewaringstelling.
doel Een beschrijving van patronen van zorg rond de inbewaringstellingen, waarbij deze opgevat worden als indicatoren van de kwaliteit van de geestelijke gezondheidszorg bij dwangopneming.
methodeVan 623 patiënten in Rotterdam die voor de eerste keer in bewaring zijn gesteld, is het zorggebruik geïnventariseerd gedurende een periode van 12 maanden voor en 12 maanden na de opname. De uitkomsten zijn vergeleken van 3 patiëntengroepen: 'oude bekenden', 'nieuwkomers' en 'passanten'. Voor een vergelijking van de situatie voor en na de invoering in 1994 van de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen, is het zorggebruik vergeleken van patiënten die waren opgenomen in de perioden 1992-1993 en 1996-1997.
resultatenRuim een derde van de patiënten met een inbewaringstelling verlaat binnen drie weken het psychiatrisch ziekenhuis. De gemiddelde opnameduur is ruim twee maanden en de tijd tussen ontslag uit het ziekenhuis en het begin van de nazorg is in de helft van de gevallen niet meer dan één week. Binnen één jaar na de inbewaringstelling wordt ruim een derde van de patiënten opnieuw opgenomen en na één jaar is ruim de helft nog in zorg. De intensieve nazorg is vooral gericht op de groep patiënten met een uitgebreide voorgeschiedenis in de ggz. Na de invoering van de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen is het percentage suïcidedreiging en zelfverwaarlozing gestegen. Ook het aantal herhaalde opnemingen is toegenomen.
conclusie De resultaten geven een positief beeld van de kwaliteit van de zorg rond acute dwangopneming. Het ontbreken van zorg voorafgaand aan de inbewaringstelling en het uitblijven van nazorg is mogelijk een teken van een tekort aan zorg, en vergt andere maatregelen, bijvoorbeeld het eerder toepassen van een voorwaardelijke machtiging of intensievere ambulante begeleiding.