samenvatting Dit artikel onderzoekt de filosofische grondslagen van het werk van Eric Kandel aan de hand van diens artikel 'A new intellectual framework for psychiatry' (Kandel 1998). Nauwkeurige conceptuele analyse maakt duidelijk dat Kandels positie in het lichaam-geestdebat ambigu is. Deels hanteert Kandel formuleringen die passen bij een (klassieke) psychofysische identiteitsleer, maar uiteindelijk lijkt zijn visie toch beter verenigbaar met het niet-eliminatief fysicalisme (sterk verwant aan het zogenaamde epifenomenalisme). De wijze waarop Kandel metaforen gebruikt, maakt zijn betoog bovendien vatbaar voor de zogenaamde mereologische drogreden. De betekenis van deze ambiguïteit voor Kandels denken over psychotherapie en de maatschappelijke legitimatie van de psychiatrie wordt onderzocht. Kandels benadering kan leiden tot een nodeloze versmalling van de normatieve verantwoording van de psychiatrie als professie en een te beperkte kijk op psychotherapie.