De diagnose 'maligne narcisme' plaatst grote vraagtekens bij de analytische behandelingsmogelijkheden van een patiënt, zeker bij groepstherapie. De prognose is niet zo gunstig, omdat er een neiging is tot destructie van al het goede, inclusief de therapeutische relatie. Deze destructiviteit kan tevens de behandeling van medepatiënten ernstig ondermijnen. In dit artikel wordt echter met een gevalsbeschrijving geïllustreerd dat langdurige analytischresidentiële therapie succesvol kan zijn. Een theoretische achtergrond wordt geschetst om de behandeling begrijpelijk te maken.