De centrale vraag in dit artikel is of bepaalde filosofische tradities zich beter lenen voor de opbouw van de filosofie van de psychiatrie dan andere. Als criterium voor een dergelijk oordeel wordt dit gekozen: een filosofische traditie moet twee centrale common-sense-aspecten vanuit de kliniek kunnen plaatsen, namelijk (neurobiologische) bepaaldheid en vrijheid (verantwoordelijkheid). De analyse toont aan dat met het vrijheidsbegrip uit de middeleeuwse scotistische traditie beter aan deze eis kan worden voldaan dan vanuit de contemporaine fysicalistische philosophy of mind. De stelling dat deze christelijke middeleeuwse traditie favoriet is wordt geconfronteerd met het historisch zelfbeeld van de psychiatrie: in dat beeld komen de Middeleeuwen er immers niet altijd even best af. Na bijstelling van dit beeld wordt de stelling praktisch doorgetrokken in de bespreking van de relatie tussen depressiviteit en godsverlangen.