Omgevingen waarin kinderen leven zijn niet bij voorbaat goed of slecht. Toch beschouwen velen instituties als slecht en gezinnen als goed wat betreft verzorging, opvoeding en behandeling. In dit artikel staat deze aanname ter discussie. Stilgestaan wordt bij de ontwikkeling van de klinische kinder- en jeugdpsychiatrie als vorm van institutionele hulpverlening. Een klinische les illustreert hoe in tijden van welvaart economische, inhoudelijke en sociale principes zich in goede zorg laten vertalen, terwijl er in tijden van economische teruggang spanning tussen deze principes ontstaat. Spanning die in sommige landen (Verenigde Staten, Groot-Brittannië) tot radicale keuzen leidden, in andere (waaronder Nederland) tot het zoeken naar tussenwegen. Klinische kinder- en jeugdpsychiatrie als één van de meest intensieve en gespecialiseerde vormen van jeugdzorg is in Nederland met ongeveer 1400 behandelingsplaatsen een schaarsteprodukt dat gericht moet worden ingezet. Een differentiatie naar functies en naar leeftijd wordt uitgewerkt.