De auteur beschrijft hoe veranderingen ten aanzien van de verblijfspsychiatrie zich in Nederlandse APZ'en hebben voorgedaan. De ontwikkelingen van vermaatschappelijking van zorg voor chronische patiënten hebben het APZ, als gezichtsbepalend instituut in de geestelijke gezondheidszorg, in de dualistische positie gebracht van zowel concentratie als decentralisatie van functies. Onderzoeksgegevens van uitplaatsingen van chronische patiënten laten zowel een hoopvolle als pessimistische interpretatie toe, omdat er geen algemeen geldende normen zijn op grond waarvan vastgesteld kan worden dat deïnstitutionalisering goed is voor patiënten. De auteur beschrijft de invloed van sociaal psychiater Giel in dit debat en pleit voor verdere uitbouw van psychosociale rehabilitatieprogramma's.