Het jeugd(straf)recht in Nederland richt zich vooral op de preventie van recidive en wil daartoe hulpverlening bevorderen aan minderjarigen. Terwijl de ernst van de stoornissen in deze groep lijkt toe te nemen en de leeftijd waarop jeugdigen een eerste delict plegen afneemt, zijn er onvoldoende faciliteiten voor adequate diagnostiek. Bovendien bestaat er in de strafrechtelijke procedure geen protocol bij het opleggen van persoonlijkheidsonderzoeken.

In een retrospectief follow-up-onderzoek bij 30 jongeren die twee tot zeven jaar eerder een forensisch-psychiatrisch onderzoek ondergingen, worden de ervaringen met rapportages in het jeugdstrafrecht geëvalueerd. Uit het onderzoek komt naar voren dat veel jeugdigen bij follow-up nog steeds matig tot slecht functioneren en soms getraumatiseerd zijn door het delict en de strafrechtelijke consequenties. Hulpverlening komt onvoldoende op gang.

In de conclusie wordt voorgesteld een prospectieve studie te doen die richtlijnen beoogt op te leveren voor beleidsvorming in deze.