In dit artikel bespreken wij de klinische diagnostiek van persoonlijkheidspathologie en persoonlijkheidsstoornissen. Daarbij maken wij gebruik van een multi-conceptuele, multi-instrumentele benadering. Bij deze benadering worden er voor elke patiënt gegevens verzameld, behorend tot verschillende theoretische concepten, terwijl er per concept gebruik gemaakt wordt van meerdere meetinstrumenten.

De convergentie van de verschillende concepten en meetprocedures blijkt zowel op populatie- als patiëntniveau slechts beperkt van omvang te zijn. Divergente gegevens bleken vaak te leiden tot nieuwe diagnostische vragen, terwijl convergente gegevens een ondersteuning vormden voor het uitzetten van een hecht beleid.

In de discussie wordt gepleit voor de ontwikkeling van diagnostische protocollen, waarbij zowel zelfbeoordelingsvragenlijsten als (semi)-gestructureerde interviews een duidelijke plaats krijgen in het klinisch-diagnostisch proces.