In dit artikel wordt de verhouding tussen ethiek en psychiatrie besproken. De metonymische of praktische ethiek is in de literatuur over ethiek en psychiatrie dominant en heeft dezelfde vanzelfsprekende vooronderstellingen als het medische model. Een metaforische ethiek daarentegen richt zich juist op deze vooronderstellingen. Vanuit de vraagstelling of de psychiatrie een metonymische of metaforische activiteit is, wordt de stelling ontwikkeld dat de psychiatrie, zowel in theorie als praktijk, argumenten kan leveren om de metonymische ethiek te bekritiseren. Dat betekent wel dat de psychiatrie als zodanig een morele onderneming is, daar zij niet alleen één van de instrumenten van een culturele strategie is om het andere een plaats te geven, maar ook fundamenteel ambigu is in haar theorie.