In de geestelijke gezondheidszorg hebben we te maken met vele vormen van praktijkevaluatie. In een onlangs in dit tijdschrift gepubliceerd artikel hebben we al die vormen teruggebracht tot dezelfde grondvorm: een cyclisch proces van exploratie, normering, operationalisering, toetsing en bijsturing. Thans presenteren we een typologie van evaluatieprocessen die niet aan dit model beantwoorden. Het model zelf gaat dan als norm fungeren, en de evaluatieprocessen die niet aan deze norm voldoen, worden als minder adequaat beschouwd. Aan de hand van voorbeelden laten we tevens zien hoe zo'n minder adequaat evaluatieproces stap voor stap getransformeerd kan worden in een evaluatieproces dat wél aan de gestelde norm beantwoordt.