Sinds de introductie van de psychoanalyse is de wetenschapstheoretische kritiek op bepaalde uitgangspunten van de psychoanalytische theorie niet van de lucht.

Er wordt een korte schets gegeven van de methodologische problemen die hierbij een rol spelen, waarbij de poging de psychoanalyse te `redden' door het tot hermeneutische discipline te verklaren kritisch wordt belicht. Er wordt vooral ingegaan op basishypothesen: de psychoanalytische ontwikkelingstheorie en metapsychologie blijven grotendeels buiten beschouwing. Ten slotte wordt besproken hoe klinische data aansluiting zouden kunnen vinden bij de neurobiologische gegevens.