Het voorgaande laat zich samenvatten in de volgende opvattingen:

• Voor het werken met gedwongen opgenomen jongeren dienen behandelaars zich innerlijk vrij te voelen om structuur aan te brengen, indien geïndiceerd macht te gebruiken en volwassen waarden en normen te representeren. Daartoe is een intensieve supervisie en intervisie van groot belang, waarbij men oog leert hebben en houden voor diverse tegenoverdrachtsaspecten.
• Voor een goede behandeling van adolescenten is het noodzakelijk zo intensief mogelijk het thuismilieu in die behandeling te betrekken. Verwaarlozing van die dimensie of bewuste buitensluiting door de behandelaars kan het behandelingseffect fundamenteel ondergraven.
• Psychisch ernstig gestoorde pubers en adolescenten hebben niet alleen emotionele en relationele problemen, maar ook leermoeilijkheden die om de nodige aandacht vragen en een eigen deskundige aanpak vereisen.
• Er gebeurt in het tehuis meer dan de behandelaar te zien krijgt. Vergeten dat er een subcultuur is en nalaten daar voeling mee te krijgen en te houden is een ernstige kunstfout, die zich wreekt in onverwachte acting-out en in destructief of zelfdestructief gedrag.