Nadat is vastgesteld dat verschillende therapievormen gebruik kunnen maken van tekenen, schilderen e.d., wordt geconstateerd dat er steeds de neiging geweest is deze activiteiten toch als iets afzonderlijks te beschouwen. De verklaring hiervoor kan gezocht worden in het element kunst dat men er in meende te moeten onderscheiden hetgeen uit de naamgeving, art-therapie, expressie therapie, creatieve therapie naar voren komt. Gesteld wordt dat het artistieke element de verklaring niet geeft. De vraag wordt dan gesteld, wat is het gemeenschappelijke en wat is verschillend bij deze activiteiten. Gemeenschappelijk is het materiaal, verschillend is de wijze waarop het materiaal aangeboden wordt:
A. als ontmoeting, die mede tot thematische verwerking aanleiding geeft,
B. als iets dat bedwongen en beheerst moet worden,
C. als iets waarmee men, bezig zijnde, iets anders kan bereiken.
Gewezen wordt op de consequenties die dit heeft voor leiders en hulpkrachten bij deze therapie. Gewaarschuwd wordt voor de gevaren die in deze therapievorm schuilgaan.