De titel verraadt de journalistieke capaciteiten van de auteur-ervaringsdeskundige: je wordt nieuwsgierig. En je zal verder lezen, want dit is een mooi boekje; het heeft mij in ieder geval bijzonder geraakt. Dit boek is vooral destigmatiserend bedoeld. Floor interviewde verscheidene mensen met een bipolaire stoornis, die elk een zeer openhartige getuigenis hebben durven brengen van de impact van manisch-depressieve ziekte op zijn/haar leven, telkens met andere accenten en beschouwingen. De ernst van de aandoening, haar grillige manifestatie en verloop, de pijn en de ravages die de aandoening met zich kan meebrengen, worden nergens verhuld – melodrama en sensatie zijn echter ver weg. En hoewel de focus in elk interview de ziekte blijft, krijg je als het ware contact met de mens achter de ziekte, die respect afdwingt in zijn/haar strijd, aanvaarding en vooral veerkracht.

De meeste geïnterviewden zijn erin geslaagd om ondanks hun ziekte de zin in het leven te blijven zoeken en vinden; zeer herkenbaar, maar spijtig genoeg, is dit niet iedereen die getroffen wordt door manische depressiviteit gegeven. Ondanks de ziekte zijn ze hun sterktes blijven (h)erkennen en inzetten, en brengen elk op hun eigen manier een boodschap die wijsheid en hoop uitdraagt naar hun lotgenoten.

Floor slaagt er bovendien voortreffelijk in om tussen de verhalen door kort wat extra accurate informatie over de aandoening mee te geven. Hoewel ze vooral de ander het woord geeft, laat ze het niet om gedoseerd wat misverstanden en gemeenplaatsen over de aandoening aan te kaarten, kernachtig en nooit agressief. Ze informeert het brede publiek, voor de hulpverleners zit er een aantal niet mis te verstane hints in.

Haar prille initiatief dat ze op het einde van haar boek noemt om niet alleen het grote publiek, maar ook werkgevers te sensibiliseren rond de problematiek van bipolaire stoornis zou ondersteund moeten worden: denkt de samenleving niet erg zwart-wit over ziekte en gezondheid?

S. Wyckaert