achtergrond Van de de-institutionalisering en extramuralisering van de ggz vanaf de jaren tachtig verwachtte men positieve resultaten voor patiënten met langdurige ernstige psychiatrische aandoeningen (epa). Zelfstandig wonen zou de kwaliteit van leven verbeteren en het sociale functioneren en de maatschappelijke integratie bevorderen. De ambulante zorg zou beter aansluiten bij de behoeften van de patiënten.
doel In kaart brengen van ziektekenmerken, functioneren, zorgbehoeften en kwaliteit van leven, sociaal netwerk en maatschappelijke integratie van de groep patiënten met langdurige epa in Amsterdam 15 jaar na sluiting van psychiatrisch ziekenhuis Santpoort.
methode Interview en vragenlijstonderzoek onder een gestratificeerde steekproef van de chronische patiënten in zorg in Amsterdam.
resultaten 323 patiënten en hun behandelaren werden bevraagd. De groep was van wat oudere leeftijd; twee derde had schizofrenie en ruim de helft had blijvende psychiatrische symptomen. De lichamelijke gezondheid was slecht, de helft van de groep had somatische aandoeningen en bij een kwart was er middelenmisbruik. Patiënten en behandelaren maakten een verschillende inschatting van de al dan niet vervulde zorgbehoeften. Patiënten hadden een klein sociaal netwerk; bij klinisch opgenomen patiënten bestond dit voor een derde uit contacten met medepatiënten. Zelfstandig wonende patiënten veroorzaakten geen of zeer weinig overlast, maar waren wel vaker slachtoffer van discriminatie, uitsluiting en criminaliteit.
conclusie Veel patiënten noemen hun huidige kwaliteit van leven redelijk tot goed en zijn tevreden over de ggz-zorg. Echter, het geringe aantal sociale contacten, de gebrekkige maatschappelijke integratie en de slechte lichamelijke gezondheid van veel patiënten baren zorgen. Ambulante patiënten veroorzaken nauwelijks overlast; wel voelen ze zich vaker gediscrimineerd.