Psychomotorische retardatie is een van de karakteristieke symptomen bij een depressie in engere zin. Doel van deze studie was de bruikbaarheid van een nieuwe methodiek in het onderzoek naar retardatie te beproeven. De methodiek bestond uit de gecomputeriseerde registratie van penbewegingen tijdens figuurkopieertaken. Vastgesteld werd dat patiënten in vergelijking met controlepersonen meer tijd nodig hadden om figuurkopieertaken te voltooien en dat ze deze op een andere wijze uitvoerden: de patiënten tilden de pen vaker op, ze pauzeerden langer en ze moesten de figuur ook vaker terugzien om deze te kunnen kopiëren. De patiënten hadden ook relatief meer tijd nodig naarmate de figuur complexer danwel onbekender was. Bij een gering aantal patiënten, bij wie na therapie een tweede meting werd verricht, bleek dat de verschillen in motorische activiteit tussen de eerste en tweede testafname hoog correleerden met het klinisch beloop. Geconcludeerd werd dat de methodiek geschikt is om meer inzicht te krijgen in het symptoom retardatie en mogelijk geschikt is objectieve parameters te verkrijgen om therapie-effecten te meten.