Ongeveer de helft van de patiënten die zijn opgenomen in een psychiatrische kliniek, blijkt seksueel actief te zijn. In vele gevallen gaat het om seksueel risicogedrag. Nochtans krijgt de seksualiteit van de gehospitaliseerde patiënt nauwelijks aandacht, in de literatuur evenmin als in de dagelijkse praktijk. Toch zijn patiënten geen seksloze wezens. Ze willen praten over hun seksuele bekommernissen en angsten. Hulpverleners dienen patiënt een taal aan te bieden om over `die dingen' te praten. Het is de taak van de beleidsinstanties om een duidelijke beleidslijn op te stellen, zodat de verantwoordelijkheid minder weegt op de schouders van de hulpverlener en de kans op tegenstrijdige houdingen binnen een team afneemt.