In dit artikel staat de vraag centraal of forensische psychotherapie een vorm van psychiatrische psychotherapie is. Door het beschrijven van de forensisch-psychotherapeutische praktijk in Nederland wordt deze vraag bevestigend beantwoord. Forensische psychotherapie is gericht op het verminderen van gevaar en de kans op recidive. Kenmerkend hiervoor zijn dan ook de relatie tussen het delict(gevaar) en de psychopathologie en het spanningsveld als gevolg van de triade: de maatschappij (vertegenwoordigd door de strafrechter), de patiënt en de therapeut. Vanwege dit spanningsveld, maar ook omdat de psychotherapie vaak onderdeel is van een uitgebreider behandelplan, kan forensische psychotherapie alleen op adequate wijze in teamverband uitgevoerd worden. Naast de psychotherapeut is er in dit team in ieder geval een (rapporterende) functionaris nodig die primair voor de contacten met de maatschappij zorgt. Tot slot worden in dit artikel besproken de vereiste specifieke deskundigheid van de therapeut en het verschil tussen psychotherapie in de gevangenis en forensische psychotherapie.