Naar aanleiding van een geslaagde landurige psychotherapie van een patiënte met recidiverende automutilatie der ogen worden een aantal pathogenetische en psychodynamische factoren besproken omtrent essentiële automutilatie. Het betreft een repeterende drangtoestand met een ontlading van een ondragelijke libidineus-agressieve spanningstoestand in de automutilatieve handeling zonder suïcidale bedoelingen. Het gaat daarbij om een combinatie van masturbatie-equivalent, masochisme en verborgen grootheidsfantasieën, zelfbestraffing, autocastratie en ook om wraak, infantiele machtsstrijd, verlangen naar bescherming en ontsnapping aan de eisen van volwassen communicatie en sexualiteit.
Automutilatie wordt bij voorkeur gezien bij jonge, vaak geïnhibeerde, oedipaal en vooral ook pre-oedipaal gefixeerde vrouwen uit strenge, koele orthodoxe milieus. Een vroeg tekort aan affectieve warmte en vooral ook huidcontact lijkt meermalen een specifieke betekenis te hebben. Tenslotte wordt het met recidiverende automutilatie verwante Von Münchhausensyndroom besproken.