achtergrond Bij de behandeling van mensen die in hun jeugd interpersoonlijk trauma hebben meegemaakt en last hebben van symptomen van ‘complexe ptss’, wordt geadviseerd blootstelling aan de traumatische herinneringen te laten voorafgaan door een fase van ‘stabilisatie’. Daarbij krijgen patiënten onder andere emotieregulatievaardigheden aangeleerd.
doel Nagaan hoe sterk het empirisch bewijs is voor een dergelijke fasegerichte behandelaanpak bij deze patiëntencategorie.
methode Een kritische beschouwing van wetenschappelijke literatuur en richtlijn, met als uitgangspunt de studies die de basis vormden voor de consensusrichtlijn voor complexe ptss (Expert Consensus Guidelines for Complex ptsd) van de International Society for Traumatic Stress Studies.
resultaten Onderzoek liet zien dat een op de verwerking van de traumatische gebeurtenissen gerichte behandeling – eventueel in combinatie met een daaraan voorafgaande fase van stabilisatie – ook voor patiënten met complexe ptss-symptomen werkzaam is. Het staat echter geenszins vast dat een goed uitgevoerde en goed gedoseerde evidence-based traumabehandeling door stabilisatie dient te worden voorafgegaan.
conclusie In het veld heerst onzekerheid over wat de beste behandeling is voor patiënten met symptomen van complexe ptss door interpersoonlijke traumatisering in de jeugd. Vooralsnog lijken de ernst of complexiteit van deze symptomen in ieder geval geen valide argumenten om patiënten een traject van stabilisatie aan te bieden, dan wel hen een behandeling volgens de multidisciplinaire richtlijn Angststoornissen (traumagerichte cognitieve gedragstherapie of emdr) te ontzeggen.