De schrijver slaagt erin een zeer vlot leesbaar, boeiend en vooral uitnodigend boekje te schrijven over de essentie van ons werk als hulpverlener. Onze kennis, ervaring, inzet en betrokkenheid zijn slechts effectief wanneer we voldoende oog hebben voor en aandacht besteden aan de band tussen hulpverlener en cliënt. Verkeerd verbonden is een boek dat in vele opzichten intrigeert. In tijden waarin we overspoeld worden met boeken en artikelen die erop gericht zijn onze wetenschappelijke kennis te verrijken, biedt dit werk op een heel ander niveau heel wat stof tot nadenken en tot zelfreflectie. Aan de hand van eigen voorbeelden van de schrijver krijgt de lezer concrete instrumenten en modellen aangeboden die stil doen staan bij de wijze waarop de eigen innerlijke wereld en het persoonlijk levensverhaal een impact kunnen hebben op de relatie met de cliënt.

Het boek biedt exact wat het belooft te bieden. Elke hulpverlener ervaart immers wel eens dat het echt niet klikt met een cliënt, dat er geen verbinding komt of dat iets een werkbare therapeutische relatie in de weg staat. Tijdens het lezen van het boek, slechts 57 pagina’s dik met vele illustraties en vragenlijsten, schieten herinneringen aan moeilijkere gesprekken en situaties uit de praktijk door het hoofd. Het fijne van dit boek zit hem zeker in de verhelderende wijze waarop modellen worden beschreven om de praktijk aan de theorie te toetsen. Het biedt daardoor voor elke hulpverlener iets bruikbaars: referenties naar verschillende reeds vertrouwde therapeutische denkkaders voor de meer ervaren therapeuten en heldere duidelijke tips voor de beginnende collega’s.

Het boek illustreert daardoor welke onderliggende factoren mee bepalen waarom het met die ene cliënt zo bijzonder goed klikt, en het behandelt de valkuilen en biedt hulpmiddelen voor hulpverleningsrelaties waarbij er een kink in de kabel zit. Vooral overtuigt het de lezer die nog zou twijfelen aan het belang stil te staan bij het begrip ‘relatie/verbondenheid’.

In het hoofdstuk ‘hulpbronnen als het echt niet klikt’ bespreekt de auteur tevens aan de hand van de zelfreflectiecirkel van Korthagen het nut van intervisie en supervisie. De schrijver besluit met een hoofdstuk ‘wanneer doorverwijzen als het niet klikt’.

Het boek biedt op kernachtige wijze een waaier aan inspiratie om ons respectvol, kwaliteitsvol en zorgzaam omgaan met cliënt en met de relatie hulpverlener-cliënt bij te sturen met oog voor zelfzorg bij de hulpverlener. Warm aanbevolen voor hulpverleners van verschillende achtergrond en werkzaam binnen zeer diverse settings.

K. Heyde