Een belangrijke doelstelling van het psychiatrisch casusregister is het leveren van een wetenschappelijke fundering aan het GGZ-beleid. Dit blijkt niet eenvoudig te zijn. Onderzoekers klagen nogal eens dat ze in het beleid zo weinig terugvinden van de resultaten van hun inspanningen, terwijl beleidsmakers in het onderzoeksmateriaal vaak zo weinig antwoord vinden op de beleidsvragen waarmee zij worstelen. In het artikel wordt ingegaan op de achtergronden van deze moeilijke relatie tussen onderzoek en beleid, aan de hand van een bespreking van: (1) de karakteristieken van het beleidsproces, (2) het soort onderzoek en (3) de communicatie tussen de wereld van het onderzoek en het beleid. Omdat het beleid in de GGZ slechts zelden voldoet aan alle vooronderstellingen van rationele besluitvorming, kan onderzoek dat uitgaat van dit beleidsmodel (zoals registeronderzoek) ook moeilijk doel treffen. Beargumenteerd wordt dat de kans op gebruik van onderzoek door beleid verhoogd kan worden door in het onderzoek meer rekening te houden met de typische kenmerken van het beleid waarop men zich richt. Dit heeft gevolgen voor het onderzoek en voor de communicatie tussen onderzoekers en beoogde gebruikers van de uitkomsten van het onderzoek. De implicaties hiervan voor het casusregister worden besproken.