wetenschappelijkheid ingeboet. Zo wordt het bipolaireRobert Grieco is huisarts. Tommy, Roberts oudere broer, is 30 wanneer hij na een veel te kort leven van 12 ambachten en 13 ongelukken, drank en depressies, door suïcide om het leven komt. Pas later realiseert Robert zich dat Tommy een bipolaire stoornis moet hebben gehad. Meteen is ook duidelijk wat de missie van Robert Grieco en zijn medeauteur Laura Edwards is. Een bipolaire stoornis, ‘een dodelijke ziekte’, moet tijdig gediagnosticeerd en behandeld worden. Het boek telt 23 korte hoofdstukjes, die stuk voor stuk erg vlot zijn geschreven en geïllustreerd worden met erg levendige klinische vignetten. In de hele tekst is voelbaar dat Grieco als huisarts een ruime ervaring heeft met het behandelen van psychiatrische stoornissen. Aandachtspunten en valkuilen voor patiënt én behandelaar worden vaak treffend weergegeven. Het boek is echter niet in de eerste plaats gericht op artsen. Artsen die het boek toch lezen, zullen vooral profiteren van de praktische adviezen van Grieco, die, als het ware, tussen de regels te lezen zijn, alsof je meemag in de gesprekskamer van een ervaren arts. Op wetenschappelijk vlak is dit boek minder sterk. Om de leesbaarheid, of de overtuiging van de auteurs, ten goede te komen wordt te vaak aan spectrum niet correct gedefinieerd, en wordt manisch vergeleken met het gevoel van frisheid na een verkwikkende nachtrust. Hier en daar is de wetenschappelijkheid helemaal zoek. In het hoofdstuk ‘Do antidepressants cause suicide?’, brengen de auteurs de discussie over het vermeende causale verband tussen antidepressiva en suïcidaliteit terug tot het induceren van irritabiliteit bij patiënten met een bipolaire stoornis: ‘Prozac does not cause suicide; what it does cause is mood instability....’.Naar het einde van het boek vervallen de auteurs in oeverloos moraliseren. De toenemende prevalentie van bipolaire stoornissen is volgens hen immers voor een belangrijk deel toe te schrijven aan instabiele gezinssituaties en aan het feit dat jongeren het grootste deel van hun tijd achter hun computer spenderen. ‘I have to tell you, this is not the way I grew up...’, mopperen zij verder. ‘Kinderen missen een levensfilosofie, en als ze die al hebben dan is het ‘leef vandaag’...’ ‘I wonder if we have built a world that we will be not able to live in.’ De link met de bipolaire stoornis gaat hier jammerlijk verloren. The other depression is ongetwijfeld een lezenswaardig boek voor de geïnteresseerde patiënt; als psychiater kan je je kostbare leestijd beter aan andere boeken besteden.

P. Sienaert