achtergrond Naast het kernsyndroom van de bipolaire I-stoornis worden in dsm-iv de bipolaire II-stoornis, de bipolaire stoornis nao en de cyclothyme stoornis geclassificeerd. Bovendien worden door sommigen verschillende vormen van 'bipolairespectrumstoornissen' gedefinieerd (Akiskal 2002).
doel Het verkennen van de reikwijdte van het bipolaire spectrum en de risico's van onder- en overdiagnostiek.
methoden Aan de hand van buitenlands en eigen onderzoek worden prevalenties van het bipolaire spectrum onderzocht.
resultaten Afhankelijk van de gebruikte criteria varieert de geschatte life-timeprevalentie van het bipolaire spectrum in epidemiologische studies van 4,4% tot 11%. Voorstanders van het bipolairespectrumconcept wijzen op het risico van onderdiagnostiek leidend tot inadequate medicamenteuze behandeling, met name met antidepressiva. Tegenstanders waarschuwen voor een verzwakt kernconcept van de bipolaire I-stoornis, dat juist een relatief homogene entiteit lijkt te zijn en bij uitstek geschikt voor genetische, biologische en behandelstudies (Baldessarini 2000). Bovendien bestaat het gevaar voor overdiagnostiek (en -behandeling) van normale variaties in stemming en temperament bij hantering van het brede bipolairespectrumconcept.
conclusie Voor de klinische praktijk is het vooral van belang dat men patiënten die zich presenteren met een depressie goed onderzoekt op de aanwezigheid van kenmerken die kunnen wijzen op een bipolaire stoornis.