Een richtlijn vormt een brug tussen de diagnose en klinisch handelen. Het verband tussen de diagnose en klinisch handelen wordt in toenemende mate gebaseerd op een inductief-statistische benadering. Tekortkomingen van richtlijnen kunnen daardoor samenhangen met tekortkomingen van die benadering, maar ook met zwakten van diagnostiek en behandelprogramma's. Dit probleem wordt nog groter als men richtlijnen wil vertalen in zorgprogramma's.