Achtergrond De literatuur suggereert dat intersectorale samenwerking belangrijk is om aanslagen door geradicaliseerde personen met psychische problematiek te voorkomen, maar onduidelijk is wat die samenwerking inhoudt en welke percepties daarbinnen opgeld doen.
Doel Inzicht verwerven in hoe percepties over radicalisering en psychische problematiek verschillen tussen het veiligheidsdomein en de ggz en hoe dit intersectorale samenwerking beïnvloedt.
Methode Kwalitatieve data uit focusgroepbijeenkomsten en interviews met professionals en opleiders uit het veiligheidsdomein en de ggz.
Resultaten In de ggz is primair aandacht voor patiëntenzorg, terwijl het veiligheidsdomein veiligheid vooropstelt. De samenwerking wordt benadeeld door te weinig begrip voor en van elkaars domein. Het splitsen van radicalisering met psychische problematiek in strafrecht óf psychiatrie belemmert integrale aanpak. Men ondervindt het beroepsgeheim als struikelblok voor samenwerking.
Conclusie Intersectorale samenwerking levert een nuttige bijdrage mits deelnemers hun professionele grenzen bewaken en alleen informatie delen die noodzakelijk en geoorloofd is om tot een effectief plan van aanpak te komen. Veel geïdentificeerde knelpunten zijn algemeen van aard en niet beperkt tot specifieke casuïstiek over radicalisering met psychische problematiek. Zorg- en veiligheidshuizen bieden een goede basis voor intersectorale samenwerking. Opleidingen zouden aanstaande professionals uit verschillende domeinen vertrouwd moeten maken met elkaars (on)mogelijkheden, taken en rollen.