achtergrond In 2013 waren er bijna 100 patiënten die 15 jaar of langer in de tbs verbleven.
doel Onderzoeken van de kenmerken van tbs-patiënten die meer dan 15 jaar in de tbs verkeren en inventariseren van oplossingen die volgens behandelaren en deskundigen mogelijk de uit- en doorstroom van deze patiënten op verantwoorde wijze bevorderen.
methode De groep langverblijvende tbs-patiënten werd wat betreft diagnostische kenmerken, het ‘basisrisico’ zoals bepaald aan de hand van risicotaxatiescores, en het gedrag in de kliniek, vergeleken met een groep patiënten die 5-10 jaar in tbs-behandeling waren, met de in de laatste 4,5 jaar uitgestroomde tbs-patiënten, en met longstaypatiënten.
resultaten De langverblijvenden waren relatief vaak zedendelinquenten (50% ten opzichte van ongeveer 20% onder de recentelijk uit de tbs uitgestroomde patiënten). Zij waren bij opname in de tbs relatief jong (gemiddeld ongeveer 5 jaar jonger dan de andere groepen) en hadden gemiddeld een hoger basisrisico dan patiënten die eerder waren uitgestroomd. Verder werden de psychiatrische stoornissen van de langverblijvenden door de behandelaren vaker als ‘ernstiger dan bij de gemiddelde tbs’er’ gekenschetst. Volgens de behandelaren hadden de langverblijvende tbs-patiënten langdurig toezicht nodig, maar slechts een minderheid (17%) een hoge mate van beveiliging.
conclusie Zowel patiëntgebonden factoren als factoren binnen het tbs-systeem en de ggz lijken ten grondslag te liggen aan de soms lange duur van de tbs. Deze patiënten hebben echter volgens alle ondervraagden langdurig intensief toezicht en controle nodig, die de ggz volgens tbs-behandelaren niet altijd voldoende biedt.