achtergrond De toename in duur tot het moment van het eerste begeleide verlof bij terbeschikkingstelling (tbs) vertaalt zich in een langere behandelduur. Patiënten, behandelaren en kliniekdirecties streven ernaar deze duur, verantwoord, terug te brengen.
doel Onderzoeken in hoeverre sekse, psychiatrische stoornis of het soort delict van invloed was op de duur tot het eerste verlof.
methode Retrospectief dossieronderzoek binnen Forensisch Psychiatrische Kliniek (fpk) De Woenselse Poort.
resultaten Er werden 91 patiënten geïncludeerd in dit onderzoek. Hoewel mannen vaker fysiek agressief gedrag gebruikten, werd er geen verschil gevonden tussen de invloed van sekse, psychiatrische stoornis of het soort delict in relatie tot de behandelduur die voorafging aan het eerste, begeleide verlof.
conclusie Mede op basis van risicotaxaties beoordelen clinici of hun patiënt positief, niet of negatief veranderd is ten opzichte van zichzelf wat betreft delictgerelateerde risicofactoren. Bij een positieve verandering zou men sneller een aanvraag tot verlof verwachten. Om de besluitvorming rond het aanvragen van verlof te bespoedigen is het wenselijk om een klinische beslismethode voor risicogerelateerde behandel­evaluatie te ontwikkelen waarin delictgerelateerde risicofactoren onderscheiden worden en (positieve) veranderingen daarop periodiek gemeten en zichtbaar gemaakt worden. De behandelaar zou bij iedere behandelevaluatie moeten beargumenteren waarom de patiënt (nog niet) op verlof kan.