achtergrond Traditionele pijlers van psychiatrische behandeling zoals medicatie, diagnostiek en specifieke werkzaamheid van behandelmodellen staan in toenemende mate ter discussie. Daarentegen krijgen andere, ‘non-specifieke’ behandelfactoren zoals de kwaliteit van de samenwerkingsrelatie, het belang van feedback en de persoon van de behandelaar steeds meer aandacht. Tevens is er vanuit de samenleving een steeds dringender vraag om naasten een prominente plaats te geven in het vormgeven van de behandeling.
doel Bepleiten van een andere rolopvatting van de psychiater om recht te doen aan deze ontwikkelingen.
methode Analyseren hoe verschillende rollen samenhangen met uiteenlopende denkkaders, gespreksvormen en taalgebruik.
resultaten De psychiater moet meerdere rollen kunnen vervullen in het behandelproces. De traditionele psychiatrische ‘behandeltaal’ biedt onvoldoende mogelijkheden om de meerwaarde van verschillende rollen en denkkaders tot uitdrukking te brengen.
conclusie De psychiater moet zich bij de keuze voor een bepaalde rol en gespreksvorm laten leiden door de vraag welke de meeste kans bieden op vruchtbare samenwerking met de patiënt en diens naasten. Een meeromvattende behandeltaal is nodig om keuzen te kunnen expliciteren.