achtergrond De kinder- en jeugdpsychiatrie kende tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw geen eigen kenmerkende diagnostiek. Vanaf de jaren tachtig volstaat kwalitatieve informatieverzameling (bv. open gesprek of spelsituatie) niet langer en zou gestandaardiseerde (kwantitatieve) informatieverzameling een hoeksteen van het diagnostisch proces moeten zijn. Hiermee veranderden het vak en de identiteit.
doel Antwoord vinden op de vraag wat de specifieke kenmerken dienen te zijn van de huidige kinder- en jeugdpsychiatrische praktijk.
methode De verandering van vak en identiteit wordt in deze bijdrage verduidelijkt door de evolutie van de kinder- en jeugdpsychiatrie sinds het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw te schetsen. Gekozen is om vooral in te gaan op het diagnostisch proces. Bij de behandelingsfunctie wordt slechts kort stilgestaan.
resultaten De rol van de kinder- en jeugdpsychiater is in de afgelopen 25 jaar steeds minder die van voornamelijk onderzoeker en/of behandelaar van het kind of de jeugdige geworden en in toenemende mate verschoven naar degene die de regie voert over het diagnostisch proces en de behandelingsplanning.
conclusie In de laatste decennia is een ontwikkeling ingezet waarbij de kinder- en jeugdpsychiatrie in haar diagnostisch proces steeds meer kiest voor verwijzingsverheldering en hulpvraagverduidelijking met behulp van diversiteit van informatie, meerdere informanten en verschillende methoden. Deze evolutie verandert het vak en de identiteit van de kinder- en jeugdpsychiater grondig.