Dit artikel gaat in op de vraag hoe bij personen die wegens geestesziekte ten tijde van het plegen van een delict tot TBS zijn veroordeeld, het risico van delictherhaling kan worden ingeschat. In de eerste plaats wordt het juridische en therapeutische kader geschetst waarbinnen deze inschatting moet worden gedaan. Vervolgens wordt gepoogd de beschikbare literatuur over het thema delictgevaarlijkheid toe te passen op de TBS-verlenging. Onduidelijkheid over de doelgroep waarover voorspeld moet worden, en begripsverwarring over het te voorspellen gedrag maken dat eerder onderzoek weinig aanknopingspunten biedt voor de situatie binnen de TBS. In eerder onderzoek gevonden predictorvariabelen zijn bovendien voornamelijk van statische aard en daardoor niet voor behandeling vatbaar.

In het tweede deel van het artikel worden eerste resultaten gepresenteerd uit eigen onderzoek met een vragenlijst die beoogt het risico van delictherhaling te voorspellen. Het bleek mogelijk een vijftal voor behandeling vatbare indicatoren aan te wijzen die significant verband houden met feitelijk recidive.