Huidgeleiding is een psychofysiologische maat die fundamentele processen als aandacht en `arousal' weerspiegelt. Ofschoon het onderzoek naar de relatie tussen huidgeleiding en schizofrenie een lange traditie kent, is op dit onderzoeksterrein pas sinds de laatste jaren sprake van goed repliceerbare bevindingen. In dit artikel worden dienaangaande twee belangwekkende ontwikkelingen nader toegelicht. Op de eerste plaats het fenomeen van `non-responding' dat gerelateerd blijkt aan, bijvoorbeeld, de mate waarin de patiënt profiteert van neuroleptica. Op de tweede plaats het fenomeen dat sterk stijgende huidgeleidingsniveaus indicatief zijn voor een toekomstige psychotische decompensatie. Beide fenomenen laten zich niet alleen goed verbinden met recente theorievorming inzake schizofrenie, maar lijken ook praktische implicaties te hebben.