De zogenaamde `defecttheorie' in de benadering van de psychische en gedragsstoornissen bij mentaal gehandicapte kinderen ondervindt de laatste tijd steeds meer kritiek. Tegelijkertijd krijgt het ontwikkelingstheoretisch denken over deze problematiek steeds meer aandacht van de hulpverleners.

Er wordt een ontwikkelingsdynamisch model voor het praktisch werk met zwakzinnige kinderen met psychische en gedragsstoornissen voorgesteld. Door dit model komt het kind (en niet de handicap) in de focus van de hulpverlening. De theoretische achtergrond van het model, alsook de toepassing ervan in de psychiatrische diagnostiek van mentaal gehandicapte kinderen wordt naar voren gebracht.