Voor de inbewaringstelling geldt het gevaarscriterium. In dit artikel wordt ingegaan op de wijze waarop dit gevaarscriterium door de psychiater wordt toegepast. Naar aanleiding van een onderzoek van geneeskundige verklaringen en aanvullende literatuurstudie komt de auteur tot de conclusie dat er voldoende aanwijzingen zijn om een strikte naleving van het gevaarscriterium door psychiaters in twijfel te trekken. Enerzijds zou dit kunnen samenhangen met de onduidelijkheid die de wetgever en de Hoge Raad over het gevaarsbegrip laten bestaan. Anderzijds lijkt de psychiater moeite te hebben met de dubbele functie die hem bij de inbewaringstelling wordt toebedeeld: hulpverlener en handhaver van de veiligheid.