De theorievorming over arbeidsrehabilitatie is al jarenlang gestagneerd. De Britse school van Bennett c.s. heeft vrijwel als enige het erfgoed van de Duitse psychiater Simon verder ontwikkeld. Bennetts benadering kan worden gekarakteriseerd als empirisch en pragmatisch, op het individu toegesneden en maatschappijgericht. Zijn arbeidsbegrip en ziektebegrip zijn echter in theoretisch opzicht niet op elkaar betrokken.

Vervolgens worden inzichten beschreven op het brede terrein van arbeid en persoonlijkheidsontwikkeling. Iedere theorie over rehabilitatie moet enerzijds waken voor een psychiatrische reductie van het fenomeen werkstoornissen, en anderzijds voor een sociologische reductie waarin individuele handicaps worden genegeerd.

Ten slotte pleiten de auteurs voor een uitgebreider en gedifferentieerder arbeidsrehabilitatieconcept, dat ruimte biedt aan preventie, behandeling en nazorg, dat beantwoordt aan het steeds bredere spectrum van behandelcarrières, en dat tegemoet komt aan de individuele behoeften van cliënten.