De belangrijkste ontwikkeling die zich de laatste jaren op evaluatiegebied heeft voorgedaan, is de aanzienlijke uitbreiding die het evaluatieterrein heeft ondergaan: voor wat de geestelijke gezondheidszorg betreft, heeft het evaluatieconcept zich daardoor verruimd van effectmeting tot beleidsevaluatie, waarbij het experimentele onderzoeksdesign vervangen werd door een longitudinale benadering. Tegelijkertijd werd in de Engelstalige literatuur de term `evaluation research' vervangen door `program evaluation'. Wat de geestelijke gezondheidszorg betreft, heeft dit laatste begrip thans betrekking op allerlei vormen van praktijkevaluatie; variërend van de evaluatie van een bepaalde behandelingsvorm tot de evaluatie van het overheidsbeleid. In dit artikel brengen we al deze vormen terug tot hetzelfde grondmodel: een cyclisch proces van exploratie, normering, operationalisatie, toetsing en bijsturing. Vervolgens werken we dit model verder uit, zodat het als richtsnoer kan dienen bij het opzetten van iedere vorm van praktijkevaluatie. Het model kan tevens een hulpmiddel zijn bij het analyseren van problemen die zich bij lopende evaluatieprocessen voordoen.