achtergrond In 1885 publiceerde Georges Gilles de la Tourette (1857-1904) over een zeldzame aandoening met plotselinge bewegingen (tics) en het uitroepen van schuttingtaal (coprolalie). Volgens Charcot ging het om een aparte neurologische ziekte, die hij de naam van zijn leerling meegaf: ‘la maladie des tics de Gilles de la Tourette’.
doel Beschrijven van leven en werk van Gilles de la Tourette en de geschiedenis van de verschillende opvattingen over de naar hem genoemde ziekte.
methode Literatuurstudie.
resultaten Voor Gilles de la Tourette lag opvolging van Charcot als hoogleraar in de neurologie in het verschiet. Door zijn opvliegend karakter en de eerste symptomen van neurolues met megalomanie, en door de veranderde ideeën over hysterie gebeurde dit niet. Na zijn overlijden in 1904 raakte hij snel in de vergetelheid. Begin 20ste eeuw beschouwde men de ziekte van de tics als een psychiatrische aandoening en vanaf de jaren twintig werden patiënten met de ziekte van Gilles de la Tourette voor psychoanalyse verwezen. Na 1970 herontdekte het Amerikaanse echtpaar Shapiro de aandoening als neurologische ziekte en benoemde deze als ‘Tourette syndrome’. Dankzij de inspanningen van een Amerikaanse patiëntenorganisatie is Gilles de la Tourette wereldwijd befaamd geworden, behalve in Frankrijk. Daar is hij niet alleen minder bekend, maar heeft men vastgehouden aan de psychotherapeutische behandeling van deze neuropsychiatrische aandoening.
conclusie De ziekte c.q. het syndroom van Gilles de la Tourette is in verschillende periodes als neurologische dan wel als psychiatrische aandoening beschouwd.